projectavonturen

Hoi hoi,

Oli Otya?
(Luganda lessen gehad: hoe is ie?)
een snel nieuw berichtje van mij!

Zoals beloofd zou ik jullie iets over mijn project vertellen.

Samantha en Diana zijn de projectleiders van CEPO. Het team van CEPO wordt versterkt door Steve en Noah, en natuurlijk nu ook door Alissia Aafke en ik.

Samantha en Diana zijn afgestudeerd aan de universiteit  willen nu iets terug doen voor de community waar zij zijn opgegroeid. Het kantoortje van CEPO is naast het huis van Samantha en dus ook naast ons huis. We doen er  daarom maar 10 sec over om op ons werk te komen :D

Samantha en Diana zien aids als de belangrijkste reden voor de ellende die gezinnen kennen. Zowat ieder gezin heeft te maken met aids: gezinsleden zijn er aan overleden of gezinsleden zijn besmet met aids. Daardoor zien ze het leven somber in, het maakt dat ze geen energie hebben om aan hun toekomst te werken. Aids is dus het hoofdprobleem wat aangepakt moet worden. CEPO probeert dit op een indirecte manier aan te pakken. Veel gezinnen hebben te weinig voedsel, ze leven onhygiënisch, hebben geen wc en/of goede kookplaats,  de kinderen volgen geen onderwijs, etc. CEPO probeert deze gezinnen bewust te maken van hun situatie en deze situatie te verbeteren. Een simpel voorbeeld is de mensen bewust te maken van hun gedrag en ze de noodzaak van handen wassen te leren, zo zullen ze minder snel ziek worden. Of CEPO bouwt voor hun een droogrek zodat ze de afwas niet op de aardegrond laten drogen (waar vaak ook kippen rondlopen). Twee simpele voorbeelden die er voor zorgen dat mensen het beter krijgen. Daarnaast zijn ze ook mileubewust. De koken op een houtvuur kost veel hout en is dus slecht voor het milieu. Er bestaan fuel-saving-stoofs, CEPO bouwt deze bij de mensen, zodat ze 1: een goede plek hebben om te koken en 2: het milieu minder belasten. Door deze problemen aan te pakken krijgen de mensen meer energie, zal het besef groeien en zal daardoor op lange termijn ook de aidsproblematiek verminderen. Naast de indirecte werkwijze is er natuurlijk ook een directe werkwijze, zoals aidsvoorlichting en de mensen testen op aids.

Ik zie bij het team van CEPO veel gedrevenheid, ze zetten zich in voor de mensen die het slecht hebben, zonder er zelf financieel beter van te worden. CEPO is werkzaam in 8 community's, in iedere community leven zo'n 200 gezinnen.

CEPO haalt op een aantal manieren geld binnen zodat ze hun activiteiten kunnen bekostigen. Zo kweken ze champignons, die verkocht worden. Staan er geiten in onze achtertuin, wanneer de kleintjes groot zijn kunnen er geiten verkocht worden, ze verkopen tassen in de omgeving, verkopen souvenirs aan de vrijwilligers die langskomen en natuurlijk het donatiegeld wat de vrijwilligers mee nemen (dankjewel dankjewel dankjewel iedereen die gedoneerd heeft!! Hier zal ik later nog op terug komen).

Ik vind het super me komende tijd in te zetten voor CEPO. De eerste week is me ook heel goed bevallen. We worden warm ontvangen, het werk is gevarieerd en erg dankbaar.

Eén van de activiteiten is housevisiting. Soms zitten we best een tijd op de boda-boda om bij de huizen te komen, in de middle of nowhere. Iedere housevisiting maakt indruk op mij. Er zijn eigenlijk geen woorden aan te geven, je moet het met je eigen ogen zien. Zoals bijv deze: Op het programma staat een housevisiting bij een nieuwe community van CEPO. We (Aafke, Alissia, ik en Noah die goed Engels kan) komen bij een klein slecht onderhouden huisje aan. Een jongen van een jaar of 8 zit buiten op de grond, hij krijst en maakt rare bewegingen. Eén van de gezinsleden ziet ons aankomen en haalt meteen een houten bankje naar buiten waar wij, blanken, op mogen zitten. Aangezien het bijna gaat regenen wil Noah binnen gaan zitten. Ik denk nog even: ‘oh tof, kan ik het binnen bekijken.’ Maar die gedachte maakt snel plaats voor: ‘TBC… here we come.’ Daar zaten we dan, in een donker, muf, vies, klein kamertje van zo’n 6m2 met zn 10en. De kleren van de gezinsleden zijn versleten en vies. Het liefst wilde ik geen adem halen, maarja dat is nogal lastig in leven blijven... Om een beeld van het gezin te krijgen, hebben we een vragenlijst. Wij stellen de vragen die Noah vervolgens vertaald. We komen er achter dat het jongetje gehandicapt is en niet kan praten. Dit gezin beseft wel dat dit jongetje ook rechten heeft en wordt geaccepteerd (gehandicapten worden vaak verstoten). Dat hij geaccepteerd wordt is denk ik het positiefste van ons gesprek. Hoe deze mensen in leven blijven is voor mij een raadsel. Enkele van onze vragen gaan over watervoorziening: waar halen ze hun drinken, koken ze het water voor ze het drinken, hoeveel water halen ze? ed. Wat blijkt, dit gezin gebruikt iedere dag zo’n 3 jerrycans met z’n 8en. Ter vergelijking: wij gebruiken er per dag 6 met zn 3en en wij drinken er niet eens van. Deze mensen eten en drinken net genoeg om niet dood te gaan… Dat is echt niet voor te stellen!  Een zoon van 28 zit naast mij heel stilletjes op de grond, hij heeft aids. Een ander gezinslid denkt dat ze aids heeft maar ze weet het niet zeker. Voor de zekerheid gaat ze opzoek naar het papiertje wat ze pas heeft gekregen bij een aidstest. Ze blijkt geen aids te hebben. Ondertussen zit ‘het hoofd’ van het gezin kermend op de grond, deze vrouw heeft zoveel pijn dat ze niet goed meer kan zitten. We bieden haar een plekje op de bank aan, maar dat slaat ze natuurlijk af. Het enige wat ik kan denken is: ‘wat een bizar leven…’ en ‘please ik wil weer frisse lucht inademen’.  En tja, daar komt een cliché maar oh zo waar… wat mag ik blij zijn dat ik zo’n goed leventje heb! Aan de andere kant is het ook heel dubbel, waarom zorgen ze zo slecht voor zich zelf? Water halen een heel eind verderop is een heel gedoe, maar het water is wel gratis. Waarom halen ze niet meer?? Waarom maken ze niet een raampje in het huis voor wat extra licht en zuurstof?! Waarom…? Waarom…? Waarom’s waar ik nog een antwoord op wil. Maar ik denk dat ik het antwoord al weet: ze hebben geen idee, werkelijk geen idee hoe het leven dragelijker gemaakt kan worden. CEPO kan ze dit in leren zien. Dit is slechts een voorbeeld van een housevisiting, alle housevisitings zijn bijzonder en heftig. Ik zou over allemaal een verhaal kunnen vertellen.

Even een onderbreking… mijn project genootjes verrassen me met KOUDE cola, daar moet ik ff dubbel van genieten! Koude cola: Hoe heerlijk! Zo, waar was ik…

Vorige maand is CEPO begonnen met de bouw van een latrine bij een vrouw. Een latrine is hier de wc die buiten is, of te wel ‘dat gat in de grond’. Dit gat is bizar diep, zo’n 14 meter! Soms vallen er wel eens doden omdat het graven van de diepe put niet zo loopt als zou moeten. Bij deze vrouw is het gat al gegraven en is de constructie van de vloer ook klaar. Wij gaan helpen met het bouwen van het huisje er om heen. Het wordt een soort van houtenconstructie met klei. Zo primitief maar zo leuk om te doen! Eerst maken we een soort trapconstructie met stokken en schors van de bananenbomen. In die constructie worden oude gedroogde kleibrokken gelegd, en dan komt nu het leukste: verse klei maken en alle gaten dicht gooien met die verse klei. J Grond los maken, water er op gooien, slippertjes uit en stampen maar! Tot onze knieën in de klei, best een prima work out! Vervolgens haal je met je handen een bergje klei bij elkaar en gooi je deze klei tegen de muur in de gaten. Aafke en ik hadden het er over dat we nu best met Expeditie Robinson mee kunnen doen, een huisje bouwen kunnen we al ;) De vrouw die de latrine gaat gebruiken was erg blij met ons werk, ze heeft ons gedurende de dag tig keer bedankt en voor ons gebogen. Omdat ik nog even moest wachten op de boda, die eerst Aafke en Alissia terug naar huis bracht, heb ik mijn laatste restje eten (lees:koekjes) met de vrouw gedeeld. Ze kon haar geluk niet op, ik heb nog nooit iemand zo gelukkig zien worden van een simpel koekje. Ze heeft er een half uur overgedaan om haar koekje op te eten.

Het eten is ook wel iets lastigs, zoals die dag bij het bouwen van de latrine. Op een gegeven moment is het lunchtijd en dat brengt ons in een lastige situatie. Noah en Steve hebben niks te eten bij, de vrouw heeft niks te eten, terwijl er bij ons onze gesmeerde bammetjes in de tas zitten. Wij worden op de mooiste plek op een kleedje neer gezet en krijgen de tijd om te lunchen. Het voelt behoorlijk vreemd om dan in het bij zijn van hun onze boterhammen op te eten. Iets waar we ons over heen zullen moeten zetten want zo gaat het nu eenmaal.

Weer iets heel anders is het bezoek aan een schooltje. Zo fantastisch! Als wij aankomen, komen de kindjes met vrolijke maar verlegen gezichtjes ons welkom toe roepen. Ze gaan in een groepje staan en roepen heel fanatiek verschillende versjes naar ons. Wij zijn naar de school gekomen om schoolmateriaal te maken. Ze vinden alle vrijwilligers heel creatief… hmmm dan kennen ze mij nog niet… Aangezien ze schoolboeken missen, willen ze komende lessen over dieren ondersteunen met platen van die dieren. Oftewel ons wordt gevraagd op een groot vel dieren te tekenen. Ik en tekenen?? Dat is echt een hele slechte match, een drama! Na het tekenen van 2 dieren heb ik me maar bezig gehouden met het mooi overtrekken met stift van de dieren die de anderen getekend hebben :D Het resultaat mag er zijn en ook nu zijn ze weer zo dankbaar, alsof je ze het beste hebt gegeven wat er bestaat. De vrouw die bij de school woont wil ons bedanken. Daarvoor klimmen er eerst 2 jongetjes vliegensvlug in de avocadoboom, we krijgen 8 avocado’s mee: voor haar een vermogen.

Tot zo ver mijn projectavonturen.
In de weekenden hangen we een beetje de backpacker/tourist uit :) Relaxen bij het hostel Masaka backpackers en komend weekend naar de Murchison Falls

Tot later xx