tot over een paar uur!

Nog een paar uurtjes en dan zit ik in het vliegtuig terug naar Nederland.

Nog even terug naar de laatste weken...

De biggen zijn gekocht. Nog aan het zogende werden ze van moeders tepel afgetrokken en in een juttenzak gestopt. Samen met medicatie voor de komende maanden hebben wij ze bij de mensen in de community afgeleverd. Dat het maar mooie dikke vruchtbare varkens mogen worden!
Daarnaast heb ik met jullie donatiegeld ook bijgedragen aan een nieuwe boda-boda (lokaal vervoersmiddel). Voorheen was er maar 1 boda-boda en ging er veel tijd veloren aan wachten op vervoer. Minder wachten is meer tijd voor hulp in de community. Wat mij betreft een erg goede investering.

Ik kan terug kijken op een hele mooie ervaring.

Nog een aantal voorbeelden die indruk op me hebben gemaakt in dit Afrikaanse land:
Alle verhalen van kinderen die hier eigenlijk geen kind kunnen zijn:
* Een meisje van 10 die overdag de gehele verantwoordelijkheid draagt voor de zorg van haar kleinere broertjes en zusjes, omdat de ouders overdag op het land werken en geen oppas kunnen betalen.
* Een 8jarige die iedere avond het avondeten moet bereiden voor het hele gezin. Ook nu omdat zijn ouders tot laat op het land moeten werken.
* Een basisschool kindje wat niet meer naar school kan, omdat ze voor haar zieke moeder thuis moet zorgen.

Alle voorbeelden van volwassenen die iedere dag 12uur of meer werken 7 dagen in de week. Week in, week uit...
Oftewel... de macht van het geld...

Tijdens een 2daags bezoek aan een hospice in Tororo:
Ik ga met het medisch team ver de community in. We bezoeken een vrouw met leverkanker in verontwikkeld stadium. We vinden de vrouw liggend op een matje op de aardegrond. Aan alles is te zien dat ze lijdt. Ze is merg over been. Het medisch team geeft morfine en andere medicijnen af, met de hoop dat ze zo een dragelijker en vrediger einde kan hebben. Mensen zo'n ondragelijk zien lijden maakt behoorlijk indruk.

Het leven kan hard zijn en dat is in Afrika goed te zien. Wij hebben het in Nederland zo goed voor elkaar. Dat zouden we best wat vaker, met een tevreden glimlach, mogen beseffen! 

Na afscheid bij CEPO was het ook tijd voor leuke dingen, al hoewel... leuke dingen haha...
Tijdens het raften op de Nijl ben ik in een stroming terecht gekomen die me de diepte insleurde en lang onder hield. Ik dacht serieus dat ik zou verdrinken, heel bizar! Je wil niet weten hoe blij ik was toen ik het weer licht zag worden... Mijn oren waren alleen iets minder blij, die konden de druk niet aan. Dus de afterparty van het raften was voor mij een bezoekje aan het ziekenhuis. Inmiddels 3e bezoekje aan het ziekenhuis achter de rug, ik leef nog en mijn oren doen het nog :D En zo ging ik nog ff verder... Levend uit het water gekomen, maar vervolgens een week later bijna vanaf een berg te pletter gestort. Ik ging paragliden (aan iemand vast van een klif af rennen met een parachute)... Ook een hele belevenis haha. Om een heel lang verhaal kort te maken: nadat we van de berg afrende, daalden we met een noodgang naar beneden. We kwamen we in verkeerde luchtstroom die er voor zorgde dat de parachute constant dubbelsloeg in de lucht, een kort en enigszins paniekerig vluchtje. Maar ook hier ben ik levend vanaf gekomen.

Samen met Jet, heb ik mijn reis afgesloten in het mooie Kenia!

Tot snel
xx