bericht uit Uganda!

Hoi iedereen!

Een eerste berichtje uit Masaka.

En ik zit te denken: ‘Waar moet ik beginnen?!’

Laten we beginnen bij het einde: het gaat goed hier J

…en dan nu terug naar het begin…

Mijn reis is begonnen met 2 prima vluchten. Ik kwam zondag midden in de nacht aan in Entebbe/Kampala,waar ik werd opgewacht door Ruben van Be-More. Hij bracht me naar het hostel, waar ik nogal een vakantiegevoel van kreeg. Relaxte sfeer en een heerlijk zonnetje! Omdat we met een groep Nederlanders zijn, drong het nog niet echt tot me door dat ik in Afrika geland was.

Het eerste beetje Afrika-gevoel sijpelde door toen ik de volgende dag in een busje naar Kampala-city ging. ‘Wow! Ik ben gewoon in Uganda!’

Afgelopen maandag zijn we met alle Be-More vrijwilligers vanaf Kampala naar Masaka gereden (zo’n 3u vanaf Kampala). Vervolgens werden Aafke, Alissia (mede vrijwilligers CEPO) en ik in Masaka opgehaald om naar ons project en verblijf te gaan. Nu begint het echt!

Dit is nog maar een week geleden, maar afgelopen maandag voelt als 3 weken geleden! Wat we in de ochtend doen,lijkt ’s avonds al niet meer bij dezelfde dag te horen. Ik denk dat dit komt door de vele nieuwe indrukken.

Ons project en ons huis staat in een community een aantal km buiten Masaka. Eén van de projectleiders Samantha is opgegroeid in het huis waar wij nu mogen wonen. Zij woont nu in het huis naast ons. Ons huis is voor Afrikaanse begrippen luxe,maar voor Nederlandse begrippen erg back to basic. We hebben een stenenhuis (jawel, geen modderhut ;)) met aparte woonkamer, 2 slaapkamers, keukentje en een wasruimte. Maar dus wel beetje primitief: waar is die kraan met stromend water in huis? Waar is die lekkere hangbank en tv? Of de relaxte douche en wc? Niet in ons huis… Douchen gaat met een bekertje uit een emmer water. Het water halen we uit jerrycans. Zo iets simpels als stromend water mis ik wel een beetje,de rest maakt me niet uit. De wc is buiten: een gat in de grond met een huisje er omheen. Eigenlijk best goed te doen en de stank valt reuze mee! (alleen het richten gaat me nog niet altijd goed af… haha) Omdat s avonds het erg onveilig wordt op straat, moeten we voor 20.00u binnen zijn. We mogen dus ook niet meer naar buiten voor de wc. De oplossing: een emmertje in de wasruimte. Dit emmertje moet je niet omwisselen met het emmertje om te douchen of je handen in te wassen………

Erg hylarisch was ons eerste avondmaal. De projectleiders, Samantha en Diana, zouden voor ons avondeten zorgen. Ik had wel zin in een heerlijke Ugandeese maaltijd. Wat er even later op ons bord lag: gekookte aardappelen met gekookte aardappelen en gekookte aardappelen. Hmmm, heerlijk gevarrieerd ;) Eén voordeel: het vult goed. We hebben er hard om moeten lachen. Alle dagen koken we zelf, wat nogal wat creativiteit vraagt wat Appie Heijn heeft de weg naar Uganda nog niet gevonden.

Als vervoersmiddel nemen we vooral de boda boda, dit is een Afrikaanse brommer waar je met z’n 3en op kan, Ugandezen krijgen het ook voor elkaar om er met z’n 5en of met een halve bananenboom op te gaan. Ik vind de boda ritjes zo gaaf! Met z’n 2en achterop bij de boda-driver, rijdend over een rood stoffig hobbelig grondweggetje, overal bananenbomen, uitzicht over de heuvels, overal waar je kijkt is het groen, her en der verspreide Afrikaanse huisjes waar ze in en om het huis bezig zijn, alle kinderen die naar ons toerennen om heel vrolijk ‘bye muzungu’ (muzungu betekent blanke) te roepen en fanatiek staan te zwaaien. Ik kan dan niks anders denken dan: ‘wat gaaf dat ik hier ben!!’

Ik zal in een andere blog vertellen over het project, anders wordt mijn eerste blog een boekwerk. De eerste week is in ieder geval super bevallen. Eén ding kan ik alvast wel verklappen: bizar hoe sommige mensen leven, en hoe dankbaar ze zijn!!

Dus tot slot om te eindigen:

Het gaat goed hier!!

Dikke kus Annika

PS. Foto’s uploaden is (nu) niet mogelijk, sorry.